Επιστροφή μετά από δίμηνη "στάση εργασίας" στο μπλογκ. Αν και είχα πολλές ιδέες για ποστ το περασμένο διάστημα, πήγαν όλες χαμένες λόγω έλλειψης χρόνου- κάπως έτσι έφτασε Δεκέμβριος και τα Χριστούγεννα πλησιάζουν μέρα με τη μέρα.
Κατάλαβα ότι έχουμε Χριστούγεννα από τα δεκάδες (απούλητα) έλατα που είδα χτες στο δρόμο. Κατά τα άλλα, το κλίμα μάλλον δεν είναι και πολύ γιορτινό. Πέρα από τις απεργίες, τις στάσεις εργασίας, τις διαδηλώσεις και τους ατελείωτους τηλεοπτικούς καβγάδες (που έχω την τύχη απλά να μαθαίνω, χωρίς πλέον να παρακολουθώ), τα φετινά Χριστούγεννα είναι μάλλον τα πιο καταθλιπτικά ever, από όλες τις απόψεις.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σκέφτομαι (όχι μόνο εγώ, μάλλον πολλοί από εμάς) όλους αυτούς που ζουν στο περιθώριο. Ειδικά τις μέρες αυτές ξεχωρίζουν, ίσως επειδή δεν ταιριάζουν στο "κάδρο" των χαρούμενων, οικογενειακών Χριστουγέννων, στο σπίτι με το τζάκι, το φαγητό και τα δώρα πλάι στο δέντρο. Όπως και να το κάνουμε, η αντίθεση είναι μεγάλη όταν βγαίνεις από τα μαγαζιά με τσάντες και δώρα στα χέρια και βλέπεις αυτούς που κοιμούνται στα παγκάκια ή ζητούν ελεημοσύνη.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σκέφτομαι επίσης ένα κείμενο που διάβασα μικρός και διαβάζω ξανά και ξανά, κάθε Χριστούγεννα. Είναι οι "Επτά Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες" του Ν. Δήμου (
δείτε εδώ), όλες αληθινές και πολύ ενδιαφέρουσες. Ειδικά η τρίτη, χαρακτηριστική για το κλίμα που περιέγραφα πριν.
Το ερώτημα είναι, τι μπορούμε να κάνουμε για όλους αυτούς;
